De pracht van New Aurora 2003

Nieuw Aurora is een klein traditioneel dorp in Suriname in het district Sipaliwini (ressort Boven-Suriname) aan de Surinamerivier, op 71 meter boven zeeniveau.

Op 19 april 2003 bracht ik een bezoek aan het dorp Nieuw Aurora samen met Edith Salmina. In het jaar 2003 had Nieuw Aurora één lagere school. Kinderen zoals Edith Salmina die verder wilden studeren waren aangewezen om naar Paramaribo te verhuizen. Edith Salmina heb ik tijdens mijn opleiding op het Surinaams Pedagogisch Instituut leren kennen als een dame die heel hard werkte, zeer behulpzaam was maar vooral heel slim was. Ik vroeg aan Edith Salmina of ze mij na schooltijd bijles kon geven in het vak rekenen omdat ik heel veel moeite hiermee had. Zonder één keer te twijfelen stemde Edith in. Tijdens de bijlessen vertelde Edith mij vaak verhalen over Nieuw Aurora waar ze geboren en opgegroeid was. Geboeid en vol bewondering luisterde ik naar de verhalen van haar over hoe men in het binnenland cassavebrood maakte, in de rivieren baden, over de soela’s en watervallen. Het leek allemaal een sprookje en ik vroeg mij elke keer af of het waar was wat ze vertelde. Zelf ben ik geboren in district Commewijne en kon mij niet voorstellen dat men in het binnenland van Suriname nog op een primitieve wijze leefde en aan ruilhandel deden of dat vrouwen met een ontbloot bovenlichaam rondliepen.

Edith bood mij aan om samen met haar in de zomervakantie naar Nieuw Aurora te gaan. Desondanks de weerstand van mijn ouders besloot ik samen met Edith op avontuur te gaan. Ik vond het erg spannend en wist totaal niet wat mij daar te wachten stond. Ik was nog nooit zo ver weg van huis geweest. Met de gedachte “ik laat het op mij afkomen” heb ik geld geleend bij mijn oom, pakte mijn kleren in en ging de volgende dag naar Paramaribo waar de reis begon door eerst boodschappen (bakkeljauw, uien, knoflook, olie etc.) te halen op de markt en vervolgens de bus in te stappen. Tijdens de lange busrit leerde Edith mij hoe ik in het Saramaccaans beleefd moest groeten (goedemorgen: i weki nö? mi weki ooo) en een paar andere woorden.

Na ongeveer 8 tot 9 uur in de bus gezeten te hebben kwamen wij bij de Suriname rivier aan waar wij met een kleine korjaal de oversteek moesten maken. Ondertussen gierde de zenuwen door mijn lijf omdat het niet gewoon was voor mij als enig Hindoestaanse meisje zo ver van huis te zijn, omringd door Boslandcreoolse mensen die ik helemaal niet kende en wiens taal, cultuur en traditie mij onbekend was. Daarnaast had ik durf om de rivier over te steken met een klein korjaal zonder enige zwemervaring. Tijdens de rit moest ik zelfs helpen met het scheppen van water uit de korjaal om de balans in evenwicht te houden.

Na ongeveer 6 uur varen kwam ik aan op Nieuw Aurora en werd ik hartelijk ontvangen door de familie van Edith.

Wat waren de uitdagingen waar ik tegenaan liep?

• Ik moest eraan wennen dat er ’s avonds geen verlichting was in het dorp. Per huishouden hadden ze één “Koko Lampoe”. Het was een uitdaging om in het donker je weg terug te vinden van het ene hut naar het andere.
• Slapen in een hangmat. Een paar uurtjes ter ontspanning in een hangmat slapen was ik wel gewend maar elke avond in een hangmat slapen was nieuw voor mij.
• Baden en poetsen in de rivier. Aangezien het stromend water vanaf het noorden kwam en voorbij onze dorp ging, was het een uitdaging om in de rivier te baden/poetsen waarin ook restafval dreef zoals ingewanden van vis of ontlasting van mensen.

Een bezoek aan Nieuw Aurora beschrijf ik als één van de mooiste tijden in mijn leven. Ik had het zo naar mijn zin dat ik een week extra was gebleven. Ik werd door het gehele dorp op handen gedragen. In ruil daarvoor moest ik roti voor ze bakken. Hieronder neem ik jullie mee in de onvergetelijke momenten:

• Roti uitrollen met een Cola fles omdat men daar geen rotiroller had. Daar waar er sprake is van een uitdaging moet je in staat zijn om te laten zien hoe creatief je kan handelen en het lukte mij wel aardig! Het hele dorp genoot van mijn roties. Ik kreeg vaak verzoeken om roti te maken.

• Leren hoe men cassavebrood bakt.

• Na een week hadden wij geen droge vis en bakkeljauw meer. Toen moest ik aan ruilhandel gaan doen. In het dorp werd een bosvarken gevangen en in ruil voor 2 kg bloem kreeg ik een bosvarken. In mijn leven had ik nog nooit een bosvarken gegeten. Ik moest Edith helpen met het fileren van de bosvarken waarna een gedeelte in de zon werd gedroogd zodat wij dat langer konden bewaren en gebruiken, want wij hadden geen koelkast daar en een andere deel werd gelijk in “pepre watra” klaargemaakt. In het begin had ik moeite om een bosvarken te eten maar men zegt weleens: honger maakt rauwe bonen zoet. Dat was zeker het geval hier!

• De traditionele Saramaccaanse dans leren.
• Genieten van de watervallen, de bergen, de soela’s, de adembenemende landschappen.

• Schoon drinkwater gaan halen uit de kleine beekjes.

• Helpen met het planten van rijst. In het dorp leefde men voornamelijk van landbouw en visserij. Groenten en rijst werd zelf verbouwd en in omliggende dorpen verhandeld. Toen ik terug was in de stad en het rijst geoogst werd, kreeg ik een kilo rijst opgestuurd door de familie van Edith die ik inmiddels ook als mijn eigen familie beschouw.

• Bijwonen van vergaderingen van de dorpsgemeenschap waarbij o.a. besproken werd wat de ontwikkelingen waren, ook al verstond ik geen woord wat men zei.

• Het mooiste gedeelte was het vieren van Paasdag. Ik moest om 5 uur in de ochtend opstaan en in de rivier gaan baden. Het water was zo koud in de ochtenduren, voordat de zon opkwam, dat je in één keer klaar klaarwakker was. Nadat ik aangekleed was, ging ik samen met de anderen naar de begraafplaats waar er gebeden werd voor de overledenen voorouders. Na het gebed gingen we samen naar de kerk en na de kerkdienst mochten we samen gaan eten. Het was een eer om deze traditie te mogen meemaken. Het gehele dorp leeft in harmonie en als familie met elkaar. Ik kan niet anders verwoorden dan dat je zo een sfeer persoonlijk meegemaakt moet hebben om te begrijpen hoe waardevol het is wat deze mensen met elkaar hebben.

• Het dragen van een Pangi. De Pangi die ik droeg symboliseerde dat ik nog vrijgezel was. Vrouwen die getrouwd zijn dragen een ander soort Pangi. Over hun Pangi hebben ze een driehoekige doek.

Het deed mij vreselijk pijn om na twee weken afscheid te nemen van het drop. Ik kan mij herinneren dat ik bij een ieder thuis ben geweest om persoonlijk afscheid te nemen in het gehele dorp en dat ik flink gehuild had, omdat ik zoveel liefde had gekregen van hun dat ik het niet wilde loslaten. Er was geld verzameld bij een ieder zonder dat ik het wist. Toen ik wegging kreeg ik het verzamelde geld van het dorpshoofd, die mij adviseerde om een aandenken te kopen. Ik heb een souvenir gehaald (een meisje met een boek in haar handen) die mij elke keer herinnert dat ik mijzelf moet opleiden en onderwijzen om in de toekomst terug te keren en mijn bijdrage te leveren aan dit dorp. Daarnaast kreeg ik heel veel fruit mee, cassavebrood en groenten. Ook mocht ik mijn Pangi meenemen. Toen ik eenmaal in de stad was, had ik heel veel heimwee. Het duurde wel even voordat ik weer het normale leven kon oppakken.

Ik denk vaak aan deze tijd terug. Soms met een grote glimlach en soms met een traan, omdat ik jullie zoveel mis. Hartelijk dank Edith Salmina en iedereen uit Nieuw Aurora voor deze bijzondere avontuur!